Esaten dute, tamalez, gerra garaian gertatzen direla aurrerakuntza handiak teknologiaren esparruan. Baina ez gaude gerran, eta hala ere ohikoa dugu alderaketa hori egitea. Izan ere, egun gutxitan egokitu eta inprobisatu behar izan ditugu duela zenbait aste batere espero ez ziren lan egiteko moduak psikiatraren eta osasun mentalaren arloetan.
Batetik, ziztu bizian egokitu dira ospitaleko oheak eta antolaketa; bestetik nabarmentzekoa da zer arin garatu ditugun, bai azpiegitura, bai planifikazioa, “telelanaz” egin ahal izateko anbulatorioetako kontsulta gehienak (“babestutako” ekipoak sortu, Osabidera eta Presbidera urrunetik sartu, telefono bidezko arreta…). Esan dudan moduan: zientzia fikzio hutsa, duela hilabete pare bat.
Egia esan, esperientzia ez da berria izan, “telepsikiatria” terminoa aspaldian sortu baitzen. Gainera, hainbat eremutan erabili da (direla sakabanaketa geografikoa eta baliabide urriak, direla saihestu nahi izatea osasun mentaleko klinikei eta espetxeei lotutako estigma, erosotasuna…), baina pandemia honetan erakutsi du, ongien, mundu globalean duen erabilgarritasuna.
Horri guztiari adi egon da “Psychiatric Service” izeneko aldizkari digitala (Psikiatriako Amerikako Elkarteak argitaratzen duena), eta darabilgun gaia jorratu du egin duen azken hautapen editorialean, esteka eta intereseko artikulu batzuen bitartez. Egon badaude beste asko, baina baliagarria izan daitezke abiapuntu gisa.
Geuregandik hurbilago daude ospitaleratzearen ordezko aukeretako taldeek sortu dituzten ekimen berriak, pazienteak egunerokoan artatzeko asmoz. Horien artean, telefono bidezkoetatik harago, whatsapp bidezko bideo-deiak daude, banakakoak eta “difusiozko taldekoak” deiturikoak. Horiek erabili dira, esate baterako, senitartekoei jarduerak proposatzeko eta iradokizunak egiteko, baldin eta gure pazientea uzkurra bada edo teknologiari zaletasun handirik ez badio. Beste alde batetik, ez ditugu bideokonferentziak ahaztuko, zeren elkar ikusteko aukera eman diguten lantaldeko kideoi.
Erantsitako artxiboan jaso ditugu Barrualdeko Eskualdean bultzatako ekimen batzuk (seguru aski, antzekoak ari dira egiten besteotan ere). Hau guztia bukatutakoan, ez litzateke txarto egongo topaketa monografiko bat egitea, izandako esperientziak partekatzeko, eta bakoitzaren erabilgarritasuna aztertzeko etorkizunari begira. Uste baino praktikoagoak izango direlakoan nago.
Óscar Martínez Azumendi