Ohikoa da hau bezalako berriak irakurtzea:
“Emakume bipolar batek bere semea hil du“
Inoiz ez dut entzun, irakurri, ezta ikusi ere inolako albisterik beste milaka emakume eta gizon bipolarrei buruz, egunero-egunero seme-alaba osasuntsu eta zoriontsuak hazten dituztenen gainean, hain zuzen ere; nahiz eta aurre egin behar dioten beste batzuek baino arazo gehiagori: osasun alorrekoak, familiarrak, lanekoak, inguru sozialekoak.
Gaixotasun mental guztietara hedatzen da estigma, eta gaixo mentalak protagonistak diren albiste txarrak eta tragikoak besterik ez dago komunikabideetan eta sare sozialetan.
Osterantzean, geu gara lehenak gure lanpostuetara joaten; hori bai, lanpostu bat lortzen dugunean; kontuan hartuta, enplegu prekarioak ditugula gehienetan, eta gure gaixotasuna ezkutatzen dugula (lana ez galtzeko, hain zuzen ere).
Gure arazoez ez dugu gure inguruan ere hitz egiten, besteek gutxietsi ez gaitzaten; are gehiago, gaizkile edo erasotzaile posible gisa har ez gaitzaten; edo onenean, penaz ez begiratzeko.
Izan ere, nioen bezala, bipolarra izateak ospe txarra dauka.
Historia zenbakia: 1031 - Gernika / Bermeo
(Artikulu hau nire historia zenbakiarekin sinatzea ez da batere hutsala, baizik eta beharrezkoa eta ezinbestekoa, ezen bipolarra naizela aitorturik, nire izena emateko zailtasuna agerian uzten duen, artikuluan esandako arrazoi guztiengatik).