Esan ahal dugu medikuok prestakuntza jaso dugula “bizitzak salbatzeko” aginduarekin, duela 2500 urte medikuntzako lanbidea onartu zenetik, betiere heriotza beldurgarriak baldintzaturik; nahiz eta bizitzaren azken prozesu hori horren presente ez egon gaurko medikuen zereginetan, egondako aurrerapen zientifiko eta teknikoei esker, eta gure paziente asko hiltzeagatik beste mediku batzuen laguntzarekin, eta gainera, ez gaixoen etxean, baizik eta ospitaleetan edo zainketa aringarrietako unitateetan.
Horrenbestez, medikua heriotzatik aldentzen joan da, eta baita haren transzendentzia guztitik ere, lotuta agertzen dena minari, pairamenari eta azken hatsari. Gizarteak ez du begi onez ikusten gaixotzea, eta are gutxiago hiltzea. Eta medikuok dagoeneko ez dugu kontsolatzen eta laguntzen heriotzan, ia ez ditugulako artatzen hil-hurren daudenak; psikiatrak are gutxiago, nahiz eta beti presente ditugun Eros eta Thanatos. Beste mediku batzuen esku utzi dugu hori, batzuetan pazientearekin zer ikusirik ez duten medikuen esku, hain zuzen ere.
Horregatik gertatzen da interesgarri hurbiltzea gaur eguneko Eutanasiaren kontzeptura, eta ez jatorrizko greziarrera (zainketa aringarrien eta heriotza duinaren kontrakoa); Jacinto Batiz doktoreak planteatzen duen kontzeptura, hain zuzen ere, zeren eta gehiegizko “errukiak eraman ahal gaitu, "aldapa irristakor” batetik, eutanasia orokor bat proposatzera, baita gure buruko gaixoentzat, gogora ekarriko zuena Hirugarren Reich-ek eutanasiaz zuen ideia.
Gogora ekarri behar da gure espezialitatearen kode etikoa, Madrilen 1996an egindako Munduko X. Biltzarrean onartutakoa, zeinetan ohartarazten zen Eutanasiaren arriskuen aurka eta, hura aplikatzerakoan, izango genituen mugen inguruan.
Jerónimo M. García San Cornelio doktorea.